Απ' την πέτρα ως το Μόλυβο

Στις κόχες των ματιών φύτρωσε
κυκλάμινο στη μέση της βραδιάς.
Ανταύγεια απ' το δάκρυ σου, που ζύμωσε
τα πάθη τα μεγάλα της καρδιάς.

Έλα να πάμε απ' την Πέτρα ως το Μόλυβο
ξυπόλητοι, κι απέ στην Εφταλού,
έλα μαζί να ψάξουμε για τ' όνειρο,
κι ύστερα να σαλπάρουμε γι' αλλού.

’νθισε το τραγούδι κι έγινε
ελπίδας φάρος μέσα στο χαμό.
Και στέρεψε ο πόνος μας που πίκραινε
το δάκρυ και τον αναστεναγμό.