[Κρατώντας με στ' απέραντο καλό σου χέρι]

-Κρατώντας με στ' απέραντο καλό σου χέρι

πως γαληνεύω...Απαλά πως σβήνουν οι στιγμές

και μαγικά μ' αγγίζουν οι ελπίδες.

Σκιρτά η θύμηση στο αίμα, αλλάζει, καίει

το δέρμα φθείρεται αγαπημένο

κι ακόμα με ζεσταίνει, με ζεσταίνει.

Kλαις, αθώο μάτι, ρυάκι δροσερό,

καθώς θροίζουν οι ψυχές μας στα πλατάνια

πουλιά αγιάζουνε τ' αγέρι,

Γιατί, δάκρυ από φως; Γιατί;