σβηστά κεριά

Άναψα του μυαλού μου τα σβηστά κεριά
δειλά προχώρησα στα κρύα σκαλοπάτια,
φωνές τριγύρω μου ... στοιχειά κι αερικά ...
καρφιά στην πλάτη μου δέκα χιλιάδες μάτια .

Ποιός είμαι άραγε τον ίσκιο μου ρωτώ
καμμιά απάντηση το ξέρω δεν υπάρχει,
ψίθυρος έγινα ... γυμνός ακροβατώ ...
ήρωα τέλος το κορμί μου θέλει νάχει .

Άχραντο φως και μυστικά πρωτόκολλα
ο χρόνος δικαστής το χθες με κατακρίνει,
πύρινα δάκρυα που τέμνουν τις στιγμές ...
αναρωτιέμαι από μένα τι θα μείνει ...

Καράβι φάντασμα , στα βράχια τσακισμένο
κλάψε καρδιά μου σιωπηλά και παραδόσου,
σπονδή στο αύριο το διχασμένο τώρα
γδάρε τις σάρκες σου ... δοξάσου ... εξιλεώσου !!!