Πρωινό τραγούδι

Η αγάπη σε κούρντισε σαν βαρύ χρυσό ρολόι.
Η μαμή χτύπησε τις πατούσες σου και η γυμνή κραυγή σου
πήρε τη θέση της ανάμεσα στα στοιχεία.

Οι φωνές μας αντιλαλούν, μεγεθύνοντας τον ερχομό σου. Καινούριο άγαλμα.
Σ' ένα παγερό μουσείο, η γύμνια σου
σκιάζει την ασφάλειά μας. Στεκόμαστε τριγύρω ανέκφραστοι σαν τοίχοι.
Δεν είμαι περισσότερο μάνα σου
από το σύννεφο που διυλίζει έναν καθρέφτη για να αντανακλά τη δική του αργή εξαφάνιση στο χέρι του ανέμου.

Ολη νύχτα σαν πεταλουδίτσα η ανάσα σου
πεταρίζει ανάμεσα στα λεία ροζ τριαντάφυλλα. Ξυπνώ ν' αφουγκραστώ:
μια μακρινή θάλασσα σαλεύει μες στ' αυτί μου.

Μια κραυγή και σκουντουφλώ απ' το κρεβάτι, βαριά σαν αγελάδα και λουλουδιασμένη
μες στο βικτωριανό μου νυχτικό.
Το στόμα σου ανοίγει καθαρό σαν του γατιού. Το τετράγωνο του παράθυρου

Ξασπρίζει και καταπίνει τα θολά του αστέρια. Και τώρα δοκιμάζεις
μια φουχτίτσα νότες˙
τα ξεκάθαρα φωνήεντα υψώνονται σαν μπαλόνια.

Ποίημα από την έκδοση Σύλβια Πλαθ. Ποιήματα,
εισ.-μτφρ.: Κλαίτη Σωτηριάδου