Μια μέρα αποφάσισα να μην κάνω απολύτως τίποτα.

Μια μέρα αποφάσισα να μην κάνω απολύτως τίποτα.

 

Το αποφάσισα αμέσως
στο πρώτο ελάχιστο άκουσμα
του γνώριμου ξυπνητηριού.

 

Έκλεισα μαλακά τον φιλικό διακόπτη
σκεπάστηκα με τις κουβέρτες μου
και αποφάσισα να μην κάνω απολύτως τίποτα.

 

Κοιμήθηκα για ώρες.
Έτσι μου φάνηκε
αλλά όταν άνοιξα τα μάτια μου είδα πως
δυστυχώς
είχε περάσει μονάχα ένα τέταρτο
ή κάτι παραπάνω.

 

Σηκώθηκα.
Είπα να φτιάξω καφέ.

 

Έφτιαξα.
Ήπια.
Και δεύτερο φλιτζάνι.
Και τρίτο.
Άναψα και τσιγάρο/α.

 

Οι ώρες κυλούσαν.
Aυτή τη φορά είχα δίκιο
πως κυλούσαν
αφού ο κώλος μου επιβεβαίωνε την αίσθηση αυτή.
(είχε πιαστεί να κάθεται στον καναπέ).
Μα ο χειμωνιάτικος ήλιος έμπαινε απ` το τζάμι
οπότε δεν είχα καμία απολύτως όρεξη
να σηκωθώ, έστω και για να ξεμουδιάσω.

 

Κάπνισα και τα δυο μου πακέτα.

 

Είχε νυχτώσει.

Είχα πετύχει τον στόχο μου.

Σχεδόν.

 

Σχεδόν, διότι ήρθε ο Μ.
Και γαμηθήκαμε δυο φορές (όχι πολύ καλά).

 

Κοιμήθηκα.
Αποφάσισα ότι την επόμενη θα ήμουν πιο προσεκτική.

 

Το πολύ καμιά μαλακία.

 ------------------------------
παρατήρηση: ο πίνακας είναι του 

ΕΝΤΟΥΑΡΤ ΧΟΠΕΡ

Καθένας πίνακας του Χόπερ είναι ένα βιβλίο. Η κυρία που απεικονίζεται εδώ είναι η γυναίκα του. Πίνει τον καφέ της, είναι έτοιμη να σηκώσει το φλιτζάνι. Η φρουτιέρα δίπλα της, οι άδειες καρέκλες, το καλοριφέρ υποκίτρινο, η στρόφιγγα. τα βαμμένα κόκκινα χείλη.