Το αμετάβλητο

Από τότε που ξάνοιγαν πλατιά οράματα μπροστά μου
και στα μάτια ερχόταν χρώμα ζωής με ποικίλες εναλλαγές
κι άπλωνα τα χέρια όλα να τα πιάσω, να τα κάνω δικά μου, με τον καιρό, πόσες μέσα μου δεν έγιναν μεταβολές
πόσες προσδοκίες δεν άλλαξα κι ονειρικές διαδρομές!
Μα ένα έμεινε αμετάβλητο κι αλώβητο βαθιά στη καρδιά μου,
πόθος ασίγαστος για αγάπης χαρές.

Τί κι αν απ’ τη μακρόχρονη οδοιπορία
λυγίζουν τα γόνατά του;
Την Αγάπη δεν θα πάψω να την αναζητώ,
όσο δύναμαι στους δρόμους της γης να περπατώ.
Να την θέλω, να την λαχταρώ σαν κομμάτι δικό μου,
το «πολύτιμό» μου, το άλλο μισό μου,
που τώρα πια τόσο μου λείπει!

Α! ζωής δυνατό, χαρούμενο καρδιοχτύπι!
Να ’χω στο μάγουλο την αίσθηση τρυφερού φιλιού
Στ’ αυτιά μου να φθάνει ήχος φωνής απαλά,
Αγάπης απόηχος, μελωδικού τραγουδιού!
Να με χαϊδεύει μητρικά!
Να την ακούω ευλαβικά,
με την καρδιά ενός άδολου μικρού παιδιού.

ΑΠ' ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ "ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ"