οδός Ήβης Αθανασιάδου

Μισός αιώνας πέρασε, άλλαξε η χιλιετία
κι εμείς ποτέ δεν γίναμε ήρωες
παρά μόνο καμιά φορά
ανηφορίζοντας την Ήβης, εκεί στην κορυφή της
πέρα στο βάθος της, αν είναι ευδία,
όχι ο ανήφορος, μα η ρημαγμένη ομορφιά
της Ακρόπολης, σού κόβει την ανάσα
κι αν πάλι κατηφορίσεις
ακατάβλητο το κάλλος της θάλασσας σε χαιρετά.
Τότε ρίγος τολμηρής ήβης
το γέρικο δένδρο του κορμιού σου διατρέχει,
γίνεσαι και συ, ωραίος, εύχυμος, γενναίος
σαν τον δρόμο που σε συνοδεύει.