Αρχή.....Ρωγμή.....Ερίνα

Αρχή

Έρχεσαι και με παίρνεις

χωρίς βράγχια

κορμί που λάμπει πλάι στο κύμα.

Κι εγώ

τινάζω μακριά

το σάγμα

φοράω

φόρεμα μακρύ λευκό

γελάς

με κάθε βότσαλο σου

με ανοίγεις

με κουβαλάς

επίτοκη

σε όμορα κρεβάτια νυχτός επάνω

κάνεις τα όλα θερινά

εσύ

με το βήμα του νερού

σαγήνευε με αέναα

κάθε που ο ήλιος ρόδακας

διαθλάται στη σχισμή σου.

Ρωγμή

Άλαλη

η φύση ξαγρυπνά

σ’ ακούει

μ’ ακούει

πώς να μυρίζουν τώρα οι ευχές;

τα σώματα μας

ενωμένα

το ένα πάνω στ’ άλλο

τα σώματα μας

ενωμένα

το ένα πλάι στ’ άλλο

τα σώματα μας

ενωμένα

το ένα μακριά από τ’ άλλο

θα μας ακούσουν

τρίζουνε τα σεντόνια μας

το χώμα ουρλιάζει ένα πνίξιμο

η σιωπή

δροσοσταλίδα γλυκερή

στο στόμα

σπέρμα

μια γέννα

μια αρχή

έρχομαι.

Ερίνα

Ορμή λυγάει υγρά βουνά

Κουρνιάζει ο αγαπημένος

Λαμπαδιασμένα σύννεφα

Ορίζοντες φιδίσιοι

τρώει η κόρη μου

ψωμί

ψέλνει στα δάκτυλα του

«να μελετάς τα φύκια σου

να γέρνεις στα κοράλλια»

τζιτζίκι στόμα της ελιάς

μουσών αρχαίων λόγια

ανθέων ακατάπαυστα.

Φύλλο πνοής ανάσα.

Σε διακλαδώσεις ήρεμες λάμπει

θαρρείς

εκείνος

μια ακτίνα κίτρινη

η κόρη μου η Ερίνα

σκαλίζει κάθε βότσαλο

στίχους γυμνούς

χορτάτους.

Αίμα.

Κοίτα!

Κι η κόρη μου ποθεί

μπουμπούκια

να της τάξεις.