Προ-αναγγελθείς έρωτας

Ληγμένα όνειρα κρεμασμένα απ’ τη σκιά σου …

Παν-σέληνος συστήθηκες κι αφόρησες τ’ άλλα αστέρια
Ημι-σέληνος αποδείχθηκες,
στερώντας φως απ’ τους πλανήτες σου.

Το δράμα μοιράζεται σαν καγχάζεις ειρωνικά,
το βέβηλο στόμα σου, καρφώνει τις λέξεις,
σκοταδίζοντας ακόμη κι αυτά τα φωτεινά σου μέλη.

Υπεύθυνος για τη φθήνεια της σοφίας σου,
αδρανής στο γυάλινο θρόνο.
Μασκοφόρος μιας αμετανόητης σύγ-κρουσης
που ξεγεννά αγύρτες-ήρωες,
έτσι όπως πνίγεις τις ανταύγειες του φωτός
που ερωτεύτηκαν το μύθο σου.
Καταραμένος στη γαλήνη του ειδώλου σου
που επαιτεί λατρεία,
εκπλήσσεις τα θολά μου μάτια,
τυφλώνοντας τους ουρανούς μου.

Κι ήθελες, λέει … να γεννήσεις έρωτα …
η ερμαφρόδιτη φύση σου απλά βουρκώνει
τα χρονικά της προαναγγελίας σου,
ναρκώνει τις αναμονές μου …
το βέβληλο στόμα σου, καρφώνει τις λέξεις.

Αδιευκρίνιστο πώς …
Όμως αγκαλιάζω τ’ αδιέξοδά σου,
καλύπτοντας τη γύμνια του μυθικού σου κτήνους,
οσμές σκορπώντας γαλήνης και λύτρωσης
στη σάρκα σου που πάλλεται από συγκίνηση.

Σε προ-αναγγέλω στην Αλήθεια μου …
Έτσι όπως ενδύομαι το σώμα σου
και γεύομαι τη σπορά σου.
Καθαρίζω τη σκουριά
απ’ το στεφάνι της ματαιοδοξίας σου,
για να λάμψει και πάλι … και συστήνομαι.
Απο-χωρείς με πάταγο, δραματικά,
σχεδόν θεατρικά,
γκρεμίζοντας τη σκοτεινή πλευρά σου …

Λίπασμα απ’ τον κήπο της ψυχής
κι η αλήθεια άνθισε.
Τα φθινόπωρά σου μουλιάζουν αστειευόμενα,
προσποιούνται αδιάβροχη φύση,
δεν κρατούν ομπρέλλα …
αεροστεγώς κλεισμένα στη γυάλα τους,
ρουφούν το Φως.

Χρονίζουσες οι αναγγελίες … καρφωμένες σε χρόνο άθικτο.
Σέβομαι την κάθε αυταπάτη,
που γεννά η επιθυμία μου για σένα … σαν ήθελες να γεννήσεις έρωτα.