«TIME» - Η ΡΟΥΛΕΤΑ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ*

Είναι αυτό το παιχνίδι που έστησα
με μόνο κανόνα το πεπρωμένο.
Ο τροχός καταλύει το χρόνο·
είσαι το μαύρο είμαι το κόκκινο.
Θα μ’ αναγνωρίσεις απ’ το φιλί
το χρώμα του αιδοίου στα χείλη.
Αντίο:
Θέλω πίσω τη μέρα που πετάχτηκα στο δρόμο σου,
το ταμπλό της πρώτης αδημονίας.
Τα δάχτυλά σου με ψάχνουν σε κάθε περιστροφή,
με άπειρα ξανά μ’ ακολουθείς σε μια μεταμόρφωση·
συσπάσεις εσωτερικές και εξωτερικές.
Η αγωνία κορυφώνεται τη στιγμή που μαγνητίζω την μπίλια.
Μαζί:
Στο στρώμα σου το φύλο και η φωτογραφία μου αναλλοίωτη.
Ζηλεύω τη σάρκα
εκεί που σου δίνεται
ενόσω μ’ αγγίζεις,
την άλλη γυναίκα
που γίνομαι κάθε φορά.
(Άραγε πόσες θέσεις μάς μένουν ακόμα;)
Μπαίνω λυσσασμένα στον επόμενο γύρο μου
χωρίς να προβλέψω πως θ’ αναστρέψεις το παιχνίδι
ποντάροντας με το ίδιο νυστέρι.
Τυλίγομαι στη δίνη του λευκού.
Φανερώσου! ουρλιάζω.
Με μαστιγώνουν μία μία οι τομές που ξεκούμπωσες·
δεν βρίσκω πουθενά τη φωνή σου.
Ακούω μια σειρήνα
και το αβάσταχτο·
με κόμπους κυλάει το μετάξι στη φλέβα.
Αναπάντητο:
Είσαι εσύ;
Η κίνηση επιβραδύνεται
«r i e n n e v a p l u s».

*(με αφορμή την ταινία “Time' του Kim Ki-Duk)