Νανούρισμα πρώτο / Αρκάδη Στέλλα

Το άλογο γκαλοπάρει επί τόπου. Δεν έχει να πάει πουθενά.
Εικόνα στη φαντασία μου κολλημένη.
Δεν υπάρχει το άλογο ούτε κανένα νεκρό παιδί.
Κάποια μέρα θα το σκάσω από δω ψιθυρίζω
δεν αντέχω να ψάχνω τι είναι και τι δεν είναι.
Θα πάω σε μια κόκκινη πολιτεία όπου... όπου...
Όπου τίποτα δεν υπάρχει.
Τίποτα δε βρίσκω να χαίρεται ή να κλαίει.
Είναι όλοι γέροι. Τρομακτικά γέροι με κίτρινα μαλλιά
και δεν αφήνουν κανένα να μπει.
Κυνηγάνε φαντάσματα με το μπαστούνι
που τους χάρισε κάποτε η εξουσία
"rondo russo" εγώ Gimarosa ή άλλως ή το φάντασμα του εγώ.
Κι αν αφαιρέσω το ευ από το ευαισθησία;
Αισθησία... αισθησία... αισθησία βασιλεύει στα κύτταρά μου.
Ή ενεδρεύει το μεγάλο κακό.
Μικρές μικρές οι φράσεις σαν δικαιολογίες συμβιβασμένων
ειπωμένες αμήχανα.
Νάνι,νάνι. Βιαστική μαμά.
.
Και στο χρωστάω αυτό το νανούρισμα
-φρέσκο ψωμί μοσχομύριστο με το καρύδι και το μέλι-
να ξεχαστούμε λιγάκι και να χαρούμε
επειδή εδώ, στο βάθος του πηγαδιού
αλλά και στο φιλιατρό, πάλι δεν ξέρω δεν θα μάθω.
Ούτε και θέλω πια όπως εσύ μια φορά.
Τίποτα απ' όλ' αυτά δεν είναι διαταρακτικό.
Στα γράφει το πρώτο μικρό σου
με μια γραφή ερμαφρόδιτη
καθώς δεν αποφασίζει: για την τάξη τού κόσμου.
Νάνι, νάνι μαμά. Και δεν πειράζει.