Που δεν είχα παρά μόνο την αγωνία στο στόμα

Τι γυρεύεις μέσα στη θύελλα τι γυρεύεις;...
Που τραγουδάς τη Μαρία Νεφέλη
που τραγουδάς την καρδιά μου
Οπως παιδί αδιάφορα μασουλάει τις προπαίδειες
Κι ανάβουνε οι σάρκες οι υπερθετικές
Και γίνεται ο θάνατος
θα- του μέλλοντος
Μα -να τος!- Του παρόντος...
Ξέφωτό μου εντός μου ματαίων μου κόπος
Πιο όμορφος από ποτέ
αιθέριος του υπερφυσικού παυσίλυπος.
Συμμετέχω
-σπασμένη μύτη
Συμμετέχω
-θαυμάσια αιμορραγία
Η ράτσα μου η ασύλληπτη
στο ρίγος
στο νόημα
και στο άλγος
που δεν είχα παρά μόνο την αγωνία στο στόμα
και τώρα
συνέρχομαι και ξυραφιάζω το στερέωμα
και τώρα
χρυσαλλίδα και σπάραγμα ντύνομαι
και τώρα
ευλύγιστος κρατήρας και χοάνη φωτός
εγώ,
συνέπεια τρομερή των γεγονότων...