Η ψυχή μου είναι γυμνή και θωπεύει την φύση απέριττα.

Όταν σκοτεινιάζει και τα ένστικτα της νύχτας είναι υπερθετικά ορατά

των πουλιών οι φωνούλες κυκλοφέρνουν στο έρεβος μιας φυλακής που είναι

η αγωνία των ανθρώπων που τους λείπει το ψωμί και ο διάλογος

με την αξιοπρέπεια.

Θέλω να πω τότε τόσα για την αγάπη.

Και μου σβήνεται η φωνή και μου κόβεται

η αναπνοή- όπως για να με κουρσέψει από μιας αδυναμίας

στιγμή, η ανάμνηση του ηφαιστειακού φιλιού σου.

Η μουριά βελάζει, κάτι αγριοπαπαγάλοι

κρώζουν τρελά και παλαβά ζητώντας το αιθέριο δείπνο τους.

Διαβάζω στο μπαλκόνι· το μολύβι μου

πλανιέται μες το άρρητο· καλογερικής μοναξιάς ταγμένος.

Η νυχτερίδα παύει την ακινησία της και πλέει μέσα στην ευχέρεια των ελιγμών.

Ανάβουνε του δρόμου

τα φώτα. Ο ευκάλυπτος είναι ένα μαιευτήριο πουλιών.

Φυσάει ένας γλυκός αέρας.

Η ψυχή μου είναι γυμνή και θωπεύει την φύση απέριττα.