ευωχία

κυλάει ο χρόνος
κυλάει βραδυστόχαστα
απομεινάρια του οι σκέψεις μας όλες
με εύπλαστα ρήματα
συντρέχουν την κάθε φορά
να προκάμουν την Άνοιξη
την Άνοιξη που έρχεται μοναχική
ανέγγιχτη μες την ορμή της...
γίνονται ξένες οι χαρές
καθυστερούν οι λέξεις
να τσακώσουνε τη λάμψη της