άνοιξη

άνοιξη κι όπως άνοιξα παράθυρο στη σκέψη
τριγύρω απ’ την εικόνα σου που έχω λουλούδια σπείρει
ήρθανε μνήμες μέλισσες για να τρυγήσουν γύρη
απάνω που όλα τα παλιά νεκρά τα χα πιστέψει

και σκέφτηκα που ξόδεψα τα χρόνια μου ένα - ένα
να πάρω τάχα αντίτιμο λίγα σπυριά σοφίας
μα η σοφία τι ωφελεί ποιαν έχει σημασία
αν είμαι μόνος κι αν μιλώ μονάχα πια με μένα

πάγωσε στο λαιμό η φωνή, στη γλώσσα πάνω οι λέξεις
σαν πεταλούδα ακίνητη απάνω στο άσπρο χιόνι
από καιρό κατάλαβα πως ο καιρός σκοτώνει
αν του δοθείς αμαχητί και δίχως να παλέψεις

άνοιξη, κι ως μισάνοιξα τα μάτια μου σε είδα
όμοια με άνεμο αλαφρύ που απ΄ τις σχισμές σφυρίζει
όμοια με θάλασσα πλατιά που τα καράβια ορίζει
αν θα τα σύρει στο βυθό, αν θα τους βρει πατρίδα