Το πουλί ποίημα

 Παυλίνα Παμπούδη

 

 

Έρχονται πάλι στ’ όνειρο τοπία

Του προγονικού πλανήτη

Πυκνοκατοικημένα απ’ τον πληθυσμό των αοράτων

 

Σύννεφα σε αντίθετη περιστροφή του θόλου,

Σε ταχύτητες φωτός κυνηγημένα,

Στρόβιλο έντρομων πουλιών σηκώνουν

Μνήμες

Από το φτερωτό μου γένος 

Του ανθρώπου

 

Ωδικό του κατώτερου αιθέρα,

Άρπυια, ερινύα, γρύπας, φοίνικας δικέφαλος,

Αδέξιο στρουθίο,

Με ψιχίο του άπειρου στο ράμφος

Έξω και μέσα

Ορνιθοσκαλίσματα

Ξύνω

Λοξά στο κέλυφος

Χτυπώ

Χτυπώ

 

Να σπάσει

Το αυγό μου

Με το θνησιγενή του λόγου νεοσσό