Το φίμωμα

Στο ρυθμό που διάλεξες να σταυρωθείς
ύφαλο σαν πιάσεις να με θυμηθείς
ένα χρόνο ολόκληρο με δούλευες
δεν θυμάσαι τίποτα απ’ αυτά που μού `λεγες
στην αδιαφορία σου πλημύρρισες
τ’ όνομά σου φώναξα, δε γύρισες
δεν αντέχω άλλο ξύδι και χολή
νιώθω ισοβίτης με αναστολή.

Άσε με τα τείχη να γκρεμίσω
άσε με τα μάτια σου ν’ αγγίξω
τράβα με λιγάκι παραμέσα
λιώσε με στις Συμπληγάδες μέσα.

Τώρα διασκεδάζεις μ’ αναστεναγμούς
πάνω σε τραπέζια με κυνυλαγμούς
τέκνο νεανίσκων ευεργέτισσα
Δέσποινα αγέλης, δημεγέρτισσα
μ’ έκοψες και μ’ έραψες στα μέτρα σου
αναστήθηκε ο Προκρούστης μέσα σου
ταπεινός ικέτης στο κατώφλι σου
άφησα τα πάντα στο κατόπι σου.

Άσε με τα τείχη να γκρεμίσω
άσε με τα μάτια σου ν’ αγγίξω
τράβα με λιγάκι παραμέσα
λιώσε με στις Συμπληγάδες μέσα.