Λιόφωτη

Θαρρείς θα υπάρξει αίσθηση
που να μπορεί να αφουγκραστεί
το χαμόγελο σου, ζωγράφος σε
διάσπαρτη με παλέτα χρώματα
να χαράξει το βλέμμα σου, ήλιος
να κλέψει την λάμψη σου;
Φεγγάρι μου, όσα σε μια στιγμή
τον νου μου χαράζεις,μια ζωή
δεν φτάνει που να μπορέσει,την
μαγεία σου να πει.Ξάστερη αγνή,
λιόφοτη αγαπημένη,κόρη,
απαστράπτουσα, τρισεύγενη
καρδιά,δεν θα βρεθεί λογισμός
να μη σαλέψει στο πέρασμα σου,
στεναγμός που δίχως την δική σου
μορφή,δεν θα έχει για είδωλο.
Αχ πόσες νύχτες μοναξιάς δεν
κουρνιαζες στην σκέψη μου, πόσες
βασανιστικές ώρες,η παρουσία σου
δεν τις έκανε γαλήνη, ξέγνοιαστοι,
σε ημέρα εκδρομής, αγριολούλουδα,
σε μικρο καλαθάκι πρωτομαγιάς,
απλώναμε ταιριαστά.Στιγμές στιγμές,
νύχτες φεγγαρόλουστες ηλιόλουστες
μέρες,αγναντευοντας τον ερχομό σου,
στίχους δεν άφησα να τρέξουν
σε πάλλευκο χαρτί, χαράζοντας
το όνομα σου, λιόφωτη αγαπημένη,
σε χρυσά γράμματα, ατόφια εσύ;
Δοξασμένης γέννας μορφή,
ήλιε ολάνθιστε, καρποφόρε, φωτίστηκε,
άφησε τούτη την στιγμή ιερή,
δροσερή, πάναγνη, αμάραντη,
μνήμες να κρατήσει ακούραστες.
Μη τρέξεις αδηφάγος να σκιάσεις
το φως της. αφουγκράσου σαν
πανταχού που είσαι,την ανάσα μας.
Ελπίδας όνειρο θα γενεί, όπως εσύ,
μελλούμενος υπάρχεις ζωογόνος.