Αβδηριτισμός

Σε ταλανίζει ο λογισμός, σ’ έχει ο καιρός μπατάρει  
μα κλείνεις λόγια και φωνές στην σκέψη σου με κλείθρο
ορμάς με ρόχθο απόκοσμο, βαστάς προσευχητάρι
θαρρείς πως είσαι χείμαρρος κι ας είσαι μόνο ρείθρο

Φτιάχνεις με κόπο το σχοινί που στο λαιμό θα βάλεις
γράφεις στιχάκια σε χαρτιά μα τα ’κανες ριπίδι
αρνείσαι την παραλαβή μιας προσηνής σκυτάλης
και μέσα σου εκκόλαψες της μοναξιάς το φίδι

Γυρεύεις στο στερέωμα της γης μαργαριτάρι
μα αρμενίζεις σ’ ουρανό, φιλέρημο, κι ανήλιο
ψάχνεις θεούς και δαίμονες σε κάθε διαβατάρη
κι αναζητάς ανέσπερο αστέρι και προσήλιο 

Τρέχει το αίμα σου ζεστό επάνω στο λεπίδι
βάφει με χρώμα πορφυρό κάποιον παλιό χρησμό
αστέρι ψάχνεις στον βυθό του ουρανό στολίδι
που μια βραδιά τ’ αντίκρισες σ’ αντικατοπτρισμό.