ο άνεμος της ήττας (απόσπασμα)

Κ’ είχαμε ξεκινήσει και πάλι.
 
Μα ετούτη τη φορά μάς κυνηγούσε με τα μεγάλα του άλματα
ο ανθρωποφάγος άνεμος της ήττας.

Νομίσαμε στην αρχή
πως οι άνθρωποι που τους κυνήγα ο ανθρωποφάγος άνεμος
γίνονται άνθρωποι κλειδομανταλωμένοι,
Ντρέπονται να δείξουνε τις πληγές τους.
Φεύγει ο καθένας μέσα σε μιαν απάτητη λαγκαδιά
σκύβει κουλουριασμένος στα δικά του χαλάσματα
γλείφει μια-μια τις πληγές του όσο να τις γιατρέψει.

Έτσι νομίσαμε στην αρχή — και νομίσαμε
πως οι άνθρωποι με τις πληγές μπορεί και ν’ αναγελάσουν τον ποιητή
αυτόν που γυρεύει ν’ ανασπαστεί τις πληγές τους σαν εικονίσματα
αυτόν πού δεν μπορεί να ξεχάσει και δε θέλει ν’ αφήσει τους άλλους
να ξεχάσουνε.