Συμπόσιο / Σταυράκης Ιάσων

Προοίμιο γεμάτο ιδρώτα και παγωνιά…
Στην κόγχη του ορίζοντα βλαστούσαν σταυροί που έσταζαν μυωπικά δάκρυα ευτυχίας…
Ο τεράστιος οφθαλμός καταγράφει τη ζωή ενός ξεχωριστού νεκροταφείου…
Η θανατική μυρωδιά σφίγγει απ’ τη μέση τα ερπετά, επιβάλλοντάς τους να χορέψουν ερωτικά βαλς με κεχριμπαρένια αγριόχορτα…
Η ζάλη κι ο τρόμος ξεγελάνε την υπέρβαση, προσφέροντας άπλετο υπερρεαλισμό στη δεύτερη πράξη…
Ο χωροχρόνος τρίζει τα δόντια στην παρέα που ρουφάει τσάι, θάβοντας με οργή ό,τι γέννησε η τέχνη…
Τι να ’ναι η τέχνη; Ρώτησε με περισσό σκεπτικισμό ο επικεφαλής νεκροθάφτης…
Εν ριπή οφθαλμού, χτύπησε το χέρι της στο τραπέζι η νεκροκεφαλή στα δεξιά, ξεκινώντας με τον εξής συνειρμό μία μακρά ρητορική διάλεξη…
ΑΟ ΑΟΟΟ ΑΑ ΕΕΕΕ, ΟΥΥΥΥΥ!!! ΜΜΜ… ΟΟΟΟΟ ΑΑΑΑΑΑΑΑ, Ε ΙΙΙΙ ΜΜΜΜΜΜΜΜ!!!
Συμφώνησαν οι σύνεδροι κουνώντας καταφατικά τα κρανία τους…
Κανείς όμως δεν χειροκρότησε…
Βλέπετε, η ανωτέρω ιδιότητα είναι συνυφασμένη με τον εγωισμό…
Το μειδίαμα του νεκροθάφτη έδωσε το έναυσμα για το επόμενο θέμα της συζήτησης που απασχολούσε έντονα τα κοκκαλόμορφα κτήνη…
Τι να ’ναι η λογοτεχνία;

Γι’ αυτή την κουβέντα χρειάζονταν τη συμβολή των αδελφών ψυχών τους, όλων εκείνων που κάτω απ’ τη σκεπή της αποτυχημένης λογοτεχνικής δημιουργίας γυροφέρνουν από κηδεία σε κηδεία…
Σκουπίδια απ’ όλο το νεκροταφείο μαζεύτηκαν στην αγορά να πουν την άποψή τους…
Ο λόγος δόθηκε τελικά στον σκελετό χωρίς κρανίο… Τον σοφότερο απ’ τους σοφούς… Τον γηραιότερο απ’ τους γηραιούς…
Οι σιαγόνες έπεφταν στο χώμα απ’ το θαυμασμό του έντεχνου λόγου που ρητόρευε ο ακέφαλος σκελετός…
Στ’ άκουσμα της περίτεχνης φράσης «ΤΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ», οι παρευρισκόμενοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα…
Πράξη τρίτη, «υπερβατικός ρεαλισμός»…
Ο χρόνος πάγωσε, ο χώρος εξαφανίστηκε, οι σκελετοί φόρεσαν το δέρμα τους και κίνησαν για τη δουλειά τους…
Όσο για τη γλώσσα τους…
Η καταραμένη τσαγιέρα τηρεί το συμβόλαιό της…