Ἀδήλων ὄψις

Σὲ κάθε πέτρα κοιμᾶται ἕνα ἄγαλμα.

Ἡ ἀφύπνισή του προυποθέτει τὴ θεάση τῶν ἀγγέλων βέβαια, τὴ θέωση τοῦ προσώπου καὶ τὴν ἐνουσίωση τοῦ χρόνου καὶ τοῦ κενοῦ του.

Μὲ τὸ ἄγαλμα δὲν ἐκμηδενίζεται τὸ μάρμαρο ἀλλὰ ἔρχεται στὸ φῶς, ἀποκαλύπτεται. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ ἄγαλμα δοξάζει τὸ μάρμαρο, ὅπως τὸ ποίημα τὶς λέξεις καὶ τὸ μάτι τὰ χρώματα. Ἔνοχος ὁ γλύπτης, ὁ ποιητής, ἡ μέλισσα!

Ἡ ὅραση δὲν ἀποτελεῖ πάντα προνόμιo τῶν ματιῶν. Καὶ τὰ πόδια βλέπουν: ἕνας περπατημένος δὲ σημαίνει ὅτι ὑπῆρξε ὁπωσδήποτε ὀρειβάτης!

Γι’ αὐτὸ ὁ Σωκράτης δὲν μετακινήθηκε πoτέ ἀπὸ τὴν Ἀθήνα: γιὰ νὰ μὴν τραυματίσει τὰ μάτια του.

Τὸ δεινὸν στὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο εἰμὴ τὸ ἀβοήθητο τμῆμα τῆς ὕπαρξής του, τὸ ὁποῖο βοηθούμενο μετατρέπεται σὲ κάλλος. Εἶναι ζήτημα αἰσθητικῆς!

Ἡ γραφὴ εἶναι εἶδος ἐκδορᾶς, ἰδίως ὅταν ἀσκεῖται μὲ αἰχμηρὸ ἐργαλεῖο: ρωτῆστε καὶ τὴν περγαμηνή. Ἡ Ἁγία Γραφὴ ὅμως δὲν εἶναι ἐκδορὰ · γιὰ τοὺς γδαρμένους μάλιστα μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ἐπιδερμίδα…