Θα πάμε τους χειμώνες μαζί
εσύ τους καινούριους κι εγώ τους παλιούς
τους κουβαλώ σαν σκληρό κέλυφος, που ασπρίζει
στην άκρη των κυρτών κεραμιδιών της Αχρίδας,
ξερό λευκό σαν ίχνη αγριόπαπιας. Στο μεταξύ
τ' αποδημητικά πουλιά θα είχαν παλιώσει
όποτε εμφανίζεσαι εσύ
στην καταθλιπτική φάση,
παίρνουμε μία από τις εποχές
που μας βγάζει στα ξακρίσματα του τοπίου.
Γονατίσαμε εκεί, αντικριστήκαμε
και τα μέτωπά μας λάμπαν στο αεράκι,
τα χέρια μας λυτά σαν μαλλιά λίγο φυσημένα
κι οι είκοσι ρώγες στ' ακροδάχτυλα
βάραιναν από έρωτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου