(Θα μείνουμε πάλι μονάχοι...)

Θα μείνουμε πάλι μονάχοι
με τις προσδοκίες που θρέψαμε λίγο πριν απ' την καταστροφή,
όταν οι πεταλούδες ματώναν το στήθος
κι η φτώχεια τούτη η αναπηρία της ψυχής
μάς έκλεινε για μιαν ακόμη φορά την πόρτα.
Ούτε η θάλασσα η υλική
ούτε η αλήθεια του τζίτζικα μάς κρατούν.
Το φως έμεινε απ' έξω
κι εδώ ολόγυρα στο σκαμμένο λάκκο
μαζεύτηκαν οι ψυχές.
Τις έφερε η απεγνωσμένη τους πράξη.
Θυμούνται τον τελευταίο πυροβολισμό
κι ύστερα στο σκοτάδι που έπεσε στη ζωή τους
για πάντα∙ τίποτε άλλο.

Όμως το βράδυ τα πτώματα πληθαίνουν
πέφτουν απ' την οροφή απ' τον ουρανό
πέφτουν απ' τον φεγγίτη σκοτώνουν το φως
ύστερα έρχεται η νύχτα και τα εξαφανίζει.

Λίγο πριν ξημερώσει ένας πετεινός θα λαλήσει
θα διώξει το δαίμονα, θ' ανοίξει τα όνειρα
θα καλημερίσει μαχαίρια
θ' αστράψουν προφητείες στα μάτια μας πάλι.

Εύκολη που κάναμε την ψυχή μας!