Μάριος Λωλος

Ερχόσουν από τον τόπο που κατεβαίνουν τα Νιάτα
με πορείες, φωνές, παρέες, συνθήματα, Λάμψεις
για να δούμε πιο πέρα από εκεί που απλώνεται το Αύριο
για ν’ ακούσουμε δυνατότερη από Τυφώνα
την μουσική που τραγουδάει το δίκιο μας.

Στα χαρτιά που παλιά στέγνωναν γράμματα
οι φωτογραφίες κτίζουν τώρα τους στίχους.

Δεν είναι λέξη ο Πόνος, η Σφαίρα, η Απόγνωση
το πεινασμένο Παιδί στο Ράμφος του κόνδορα
Καμιά λέξη δεν χωράει το άγριο άσπρο της Θάλασσας
τον Θυμό που ανάβει καντήλι τους κάδους.
τη στάχτη που λέρωσε το σαλόνι και την ξενοιασιά  τους .

Οι εικόνες ραγίζουν την ομίχλη, ανέγγιχτοι ήλιοι
σε ουρανούς από καπνούς και δακρυγόνα, γιατί
τα μάτια σου μάτια μας, η φωνή σου φωνή μας αδερφέ,
που σε χτυπάνε για να σκοτώσουν το χάραμα
περιφρονώντας τους ποιητές, επειδή ξέρουν

πως η Τέχνη σου είναι το μόνο κλειδί που απομένει
να αλλάξουμε σε καρδιά το δάκρυ του φοβισμένου.