(Όσο διάβαινε η ώρα...)

Όσο διάβαινε η ώρα, συγύριζε λέξεις, από εκείνες τις παράξενες/ με ένα ποτό στην άκρη ξεχασμένο, να περιμένει, γεμάτο αγωνία/ μετά άφηνε τη σκέψη, να ταξιδέψει, όπως πάντα ήξερε/ σε μια αγάπη, την καλύτερη, που στην καρδιά του μιλούσε