Στον ίδιο σταθμό

Στον Γιώργο Κοροπούλη

Και χρόνια τώρα τα βαγόνια
φεύγουν με τη δική μας κλήρα,
κι εμείς εδώ, σαν τον Φιλύρα,
γεννάμε πόνους και τριζόνια.

Το ξέρω, κι άπλωναν σεντόνια
έξω στους δρόμους που δεν πήρα'
κρυώνω, σχόλασε η μοίρα
τις ρίμες σαν τα χελιδόνια.

Σχόλασε η μέρα, και τα τραίνα
φεύγουν γυρεύοντας Παρίσι
σαν όνειρα επιταγμένα'

για μια στιγμή στο αλισβερίσι,
τα μάτια που είδα φωτισμένα
για μένα θά 'χανε δακρύσει.