Άβατο

Πιάσε την πέτρα ετούτη
κι ανοίγοντας το χέρι σου με μιας ρίχ’ τη σ’ αυτό το άβατο
που τ’ ονομάζουν θάλασσα.
Κι έπειτα με τη σιωπή να γρατζουνάει τα χείλια
πιάσε το κύμα απ’ τα μαλλιά
και να στραγγίξει έξω τράβα το
μέχρι να βρεις τα ποιήματα που χάλασα
για να σε ψάξω
για να μπορέσω να σε ψάξω μέσα σ’ αυτόν το θάνατο.