Στις όχθες του Τιτσίνο

Στις όχθες του Τιτσίνο περπατούσα

έψαχνα την ξανθούλα μήπως δω

τους άγνωστους καμιά φορά ρωτούσα

αν πέρασεν η κόρη από δω.

Δεν ήξερε κανείς να απαντήσει

η μνήμη ξεθωριάζει στον καιρό

μονάχα ένας είπε: « είχε ζήσει

μα η ζωή κυλάει σαν νερό».

Τον κοίταξα γεμάτος νοσταλγία

γινόταν ολοένα πιο χλωμός

πίσω απ’ αυτόν φαινόταν η Παβία

παρών μου φάνταζε κι ο Σολωμός.

Στις όχθες του Τιτσίνο π’ όλο ρέει

ενύχτωσε βαθιά και δεν μιλώ

μεσ’ το ποτάμι το φεγγάρι κλαίει

το παρελθόν που χάνεται χλωμό