Κενά μνήμης / Πρόδρομος Μάρκογλου

Ξαπλωμένο φουρτούνιαζε το φεγγάρι

Όλο το βράδυ πευκοβελόνες ψιθύριζαν στο τζάμι

Τώρα θορυβούν σπουργίτια ασταμάτητα

Καθώς ξυπνώ στο πρωινό σκοτάδι

Χάνονται στο φως οι λέξεις, εικόνες ανώνυμες μένουν

Το λευκό χαρτί της ψυχής μπουκώνει μελάνι

Συλλαβές ανασύρω απροσδιόριστης ευκρίνειας

Καθώς το χέρι οργισμένο θερίζει ψήγματα

Γλιστρούν οι λέξεις κι αδιάβατες μένουν

Μόνον στα όνειρα τρέχουν τα λόγια χείμαρρος

Στη δίνη βουλιάζουν, στη σκοτεινιά της μνήμης

Και μένει κρύσταλλο στο κενό που πληγώνει

Και πληγώνει,

Αφού οι λέξεις στην ερημιά χάνονται του κόσμου,

Στην ερημιά μιας άδηλης πραγματικότητας.