Μάσκες / Κοντός Νίκος

«Σαν όμως οι κωμικοί τους ρόλους τους τελειώσουν
ξανάρχεται το αληθινό τους πρόσωπο∙ το προσωπείο πέφτει»
Πετρώνιος, Σατυρικόν

 

Άπραγος ένιωθα στον ίσκιο που έγερνε
από του προβολέα τη μαρμαρυγή.
Και λέγαν εκεί πάνω στη σκηνή
για δέσποινες και ιππότες∙
φέρναν στροφές απ’ τα μεγάλα δράματά μας
των περιγελασμένων.
Δίπλα μου κάθονταν πρόσωπα αόρατα – ο έλεγχός μας –
μπορεί και να ’ταν ξένοι ή δικοί μας ε υ φ ρ ο ν ο ύ ν τ ε ς.
Και αναλογιζόμουν
τις ιστορίες των ερώτων και των θρήνων
κι όαλα τ’ ανήκουστα στους αιώνες
δεσμά της Ελευθερίας.
Κάθισα κι άκουγα τον εαυτό μου
κι έβαζα μέσα μου νοήματα και πράξεις
λόγους (ή μήπως παρα-λόγους
κι από κινήσεις υποπτεύματα;)
Πάνω στο πρόσωπό μου είδα μια πάστα
μιαν άλλη μάσκα σαν να ’ταν άλλη ψυχή.

Να, λοιπόν
γι’ αυτόν τον κόσμο των θεατρίνων
άλλο χαμόγελο σ’ άλλα χείλη
κι άλλο κλάμα σ’ άλλα μάτια.