Άλλοθι μιας ξένης αγκαλιάς

Όσοι τα βράδια πίνουνε με βουρκωμένα μάτια

είναι αυτοί που δε βαστούν ν’ αγγίξουν τη ζωή

αδειάζουν τα ποτήρια τους σε σκοτεινά δωμάτια

κι από το στέρνο τους γεννούν μι’ ασίγαστη βοή.

Όσοι τα βράδια κρύβονται σε κλειδωμένες πόρτες

σκεπάζουνε τα λάθη τους με κόλπα της αφής

τρελοί κι ανυποψίαστοι, θλιμμένοι μας συμπότες

αναμασούν τετράστιχα με νόμους ασαφείς.

Όσοι τα βράδια κυνηγούν βελούδινες υπάρξεις

ονείρατ’ ανεκπλήρωτα σ’ ευθεία διαδρομή

κυκλοφορούν ανάμεσα σε λόγους και σε πράξεις

κερνώντας μας ανώνυμα τη λάθος αφορμή.

Κι εμείς που χρόνια ξέρουμε πού βγάζουνε οι δρόμοι

αναζητούμε τ’ άλλοθι μιας ξένης αγκαλιάς

σαν ποιητές που κέρδισαν λίγη ζωή ακόμη

και την ξοδεύουν άπραγοι στον ίσκιο μιας φτελιάς.