Η νύχτα

Πάνω από της ερήμου την άμμο
πολλά συγκινήσεων καραβάνια περνούν.
Των πελμάτων τα ίχνη την παρουσία τους
μαρτυρούν, στη σιωπή που κυριαρχεί.

Ήχος ανύπαρκτων λέξεων
Άγγελος προσδοκίας.
Το τέρμα σαν Ιθάκη να φανή
χαμόγελο Πηνελόπης,
χαμένου Βασίλειου θρόνος
Αισθημάτων εκδήλωσις.

Η πορεία στη μόνωση διδάσκει πολλά.
Της ύστερης βούλησης τη χλαμύδα πετάς
και γυμνός, τον εαυτό σου υψώνεις μαχόμενος
να εκμηδενίσης την έρημο.

Πάντα ενώπιος ενωπίω.
Η γυμνότης εκτείνεται ως τα πόδια του άγνωστου Θεού
που στο χάος πορεύεται.
Απ' τη λεπτομέρεια στο μύθο.
Απ' τ' όνειρο στη μικρή πράξη
Κι απ' τη ζωή στο θάνατο περνάς.

Είσαι έτοιμος τα πάντα να δεχτής
Τα πάντα να αρνηθής
Να δώσης και τα υποδήματά σου αν χρειαστή
της Σαχάρας την έρημο να περάση κι ο Νέρων.

Επιστρέφεις στο λίκνο τής γυναίκας
που της επιθυμίας της προϊόν είσαι.
Στον ίσκιο τής στέγης, που πρώτη
χωρίς επιφύλαξη έδωσε τη στοργή της.

Ιστός αράχνης γίνεται ο συλλογισμός σου
Και κρατάς τους χτύπους τού ρολογιού στα χέρια σου
σκαλί του χρόνου, ομοίωμα προσδοκίας.

Το ανάστημα του Χριστού
στο ήθος του Καγιάφα εγκατελείφθη
το συσχετίζεις κι οραματίζεσαι,
λίγο καπνό να κυματίζει μαντήλι
και μια τζιμινιέρα να μεταβάλη τα ιδανικά
σε θούριο ζούγκλας.

Η νύχτα
δημιούργημα των ανθρώπων.