ο χρόνος

υπήρξα νέος

υπήρξα γέρος

εικοσιτεσσάρων χρονών πλέον

μπορώ να κοιτάζω στα μάτια τον αέρα

μπορώ να κοιτάζω στα μάτια τον χειμώνα, τα κύματα

πίσω μου χρόνια λευκά

ο ήλιος είναι μία απόφαση και μία τύψη

κι αναρωτιέμαι μερικές φορές τι μπόρεσα με τον εαυτό μου

σε αυτή την ζωή

τι δέχθηκα, τι απαρνήθηκα

σε τι ακόμα σφάλλω

κάποτε όλα τα ‟θα” στράφηκαν εναντίον μου

με πολέμησαν, τα πολέμησα

νίκησα

έφτειαξα μόνος μου τον χρόνο που κατοικώ

αλλιώς υπάρχω σ' έναν χρόνο όπου

τίποτα δεν έγινε απ' όσα έγιναν κι όλα έγιναν

κι αναρωτιέμαι

τι θα ήταν η ζωή χωρίς την ζωή

τι το αίμα χωρίς τον θάνατο

μέσα στον βυθό πολύχρωμα βότσαλα

τα απογεύματα μας επισκέπτεται η κατανόηση

μια ομοβροντία από χρώματα

κάθε πρωί μας επισκέπτεται η καλή μας θέληση

τα μεσημέρια ολόισιοι κοιτάζουμε κατάματα τα κυπαρίσσια

η χθεσινή αυταπάτη είναι η σημερινή πραγματικότητα

όπως κι αν το πάρεις είναι σωστό

μου είπες

πιο πάνω απ' την αγάπη η αγάπη

σου είπα το χθες είναι μια αυταπάτη

τα φιλιά σου είναι η πραγματικότητα

και η μπλούζα σου που τσιτώνει ο χρόνος

ένας μινώταυρος μέσα στον λαβύρινθο

το αίνιγμα

ένα μικρό λουλούδι που το φυσά ο αέρας

μια λευκή επιταγή

η πικρία

ίσως η αγάπη η ίδια

αλλά τότε

πριν από πόσα χρόνια υπήρξε το χθες;

το ‟για πάντα” είναι ένας πλεονασμός

σκύβω πάνω από το παρελθόν

τα χέρια μου βρίσκονταν μέσα στο νερό

το ατσάλι διδάσκει

την μόνη δύναμη που υπάρχει

να λυγίζεις

το διαμάντι

την μόνη δυνατότητα που σου δόθηκε

να νικάς

αλήθεια ή ψέμα;

ακούστε το ρολόι που χτυπά

παρακολουθήστε αυτή την μάχη

του αναμφίβολου με την ανάγκη