Μετά τον Εμφύλιο

Καπνός πριν γίνει τ' όνειρο ας το πω. Στην πλαγιά του βουνού ομάδα χωρικών βαδίζαμε κάτι σαν πανηγύρι επικείμενο∙ είχε χιόνι στο μονοπάτι κρουσταλιασμένο κι εμείς καλό σημάδι προσδοκούσαμε ανάμεσα στον ζεστόν αχό της ομιλίας. Κάποτε φτάσαμε στα πρώτα σπίτια άγραφης κοινότητας κι εκεί στα υπόστεγα περάσαμε∙ στο κιόσκι στη γωνιά προηγούμενη γυναίκα ησύχαζε προς στιγμήν έχοντας φουντώσει στ' άσπρα ο βασιλικός της∙ και μου 'λεγε πώς ανέβηκε στο βουνό πώς παντρεύτηκε πριν και πώς έκανε παιδιά μα σκόρπισαν όλοι και τώρα ολομόναχη είναι∙ είχε υγρά μάτια και παρότι στο πρόσωπό της τα πικραχρόνια γλυκά ήταν σπιθίζοντας στο διάστημα η ομορφιά της. Στο κοντινό κατώι μαυροφορεμένος κόσμος άνδρες γυναίκες ελάχιστα παιδιά∙ ετοίμαζαν τραπέζι∙ εκεί στην πόρτα κάποιοι γνωστοί μου και η κυρα-Μάικα που στις μέρες μας πουλάει καρπούς καλούδια στις λαϊκές – θα σου προσφέρω εγώ το φαΐ να δειπνήσεις είπε. Αλλά πριν άλλο χέρι με οδήγησε στη σκοτεινά πλευρά – εσύ μας ξέχασες δεν έρχεσαι πια στα λημέρια μας ποια είσαι πρόλαβα να ρωτήσω ήταν η Ελισάβετ η Σάφκα η αδερφή του Πάσχου μετανάστης στη Γερμανία εκείνη που μετά τη γέννα πέθανε στην εκλαμψία.