Αίμα ανθρώπινο
σάρκα μυροδοχείο
το ακήρυχτο χρώμα ενός καρπού
που χώριζε από το στόμα ως
στο άλλο άκρο του ουρανού
στα μάτια ενός παίχτη
ο τζόγος της ανατολής
το αιματοκύλισμα στο γιόμα
μέσα την φωλιά του φταίχτη ο φαύλος κύκλος της ουσίας
στα σκέλια της ομοιοπαθητικής δυσλειτουργίας
στα χωρικά ύδατα μιας χαμερπούς ανθρωπότητας
στα πέρατα χρόνων αναίμακτων
(και όλα αυτά να ανακουφίσουν την ζωή που θέριεψε)
ανθρωπιά...άνθρωπος...αιτία
Μέσα σε κυψέλες οραμάτων
που κουβαλούν ταφόπλακες χαραγμένων ονομάτων
το χρώμα σου βάσανο αοράτων
και η αντηλιά αβάσταχτη μεθοκοπά στην φτήνια της χαράς σου
φερόμενες όχθες
από τα έγκατα μιας πλημμύρας υποχθόνιων ποταμών
των επουράνιων εχθρών
σε βάρος πήλινων κορμιών
στο χώμα των γερόντων αλύγιστα με αφήνεις να σε αγγίζω
στη χρήση της κατάχρησης χρυσίζεις
(μέσα...βαθιά στο γεροντόκαμα)
γήρας...φθορά...αφασία
το πιο τυφλό δυσβάσταχτο βάρος
είναι η ελπίδα που ξυπνά μέσα στα σπλάχνα σου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου