το Δάνειο του χρόνου (μικρό απόσπασμα)

(Πρωινό 1947)

Εν πάση περιπτώσει, κάποτε όλα αυτά περνούν σε άλλη τάξη. Κάποιες εικόνες μόνον θέλουν να σωθούν. Φοβούνται. Μπαίνουν στο κάδρο του ποιήματος παριστάνοντας το ανύποπτο τοπίο.

(Ισόβια 1976, αρ. 7)

Με τον τρόπο του καταπονημένου αφηγητή : Πράγματα ασαφή της μέρας που τελειώνει.
Επιστροφή με λίγη λάσπη στο φτερό. Μας δέχεται και πάλι αυτό το σπίτι, όπως ο χάρτης που διπλώνει, παίρνοντας πίσω ονόματα και πόλεις.


(Σχετικά με τον πατέρα, αρ. 2)

Μάρμαρο χλιαρό απέναντι στη δύση. Απόγευμα που υπήρξε πάλι πριν, κι αμφέβαλε το φως του όπως τώρα. Πράξεις απ’ την ίδια διάρκεια : Ξεχασμένο τζιτζίκι από τότε. Μακρινό σκυλί σαν επανάληψη. Δυο τρεις Αργείοι που καθυστέρησαν.
Είναι εννιά. Δεν έχουν σώμα πια οι λόφοι. Σκουραίνει η ταξιθέτρια στο τελευταίο φως.