Μνημεία

Με σμίλη φυγής ομοίωμα λήθης σκαλίζω

που ναυαγήσαν τα πάντα σε θύελλες.

Με τους ανέμους της μνήμης έρχονται ψίθυροι.

Στις ώρες της νύχτας και στης αυγής την παρουσία

πληθαίνουν, των χιμαιρών τα είδωλα.

Γυμνός σαν φύλλο και πέτρα δοκιμάζομαι∙

εκτείνομαι ως το χείλος της πικρίας κι επιστρέφω στο σαρκασμό.

Στην έρημο τον εαυτό μου περπατώ ερευνώντας.

Μια εικόνα που χάνεται, ο χρόνος, σ' έν' απύθμενο χάος

και στην επιφάνειά του τα γεγονότα γίνονται μύθος.

Ένα βάθρο μού χρειάζεται και λίγη υπομονή.