Νεότης

Νεότης, τα βήματά σου απαλά. Φεύγεις
κι οι μυρουδιές που άγγιξες παγώνουν σε μαργαριτάρια
τα ίχνη σου, μέσ’ απ΄τις μέντες και τα βότσαλα,
παλμούς ανασαίνουν ονείρων και λάμπουν
στις καμάρες των ποδιών σου σπίθες άμμου ασημένιες
οι σημασίες πάνω σου νεροσταγόνες που κυλούν
στους αστραγάλους σου και νοσταλγούν
τα βήματά σου απαλά Νεότης
πάντοτε είσαι φεύγοντας, όντας
σώμα του μέλλοντος εν είδη παρελθόντος
φέγγεις ανύποπτη φωτοβολείς κομμάτια γέλιου
το άνθος που σε σπάραξε κάποτε αφουγκράζεσαι
Είμαι ήδη και είμαι εδώ
με το σημάδι του Αδη λίγο πάνω απ’ τον αστράγαλο
σου γνέφω και συ απορείς, κοιτάς
τα μυστικά του Χρόνου τα γραμμένα στην παλάμη σου
τις διπλές έλικες, τα πέταλα τα μώβ, τα δαχτυλίδια,
παίζοντας την πύλη ψαύεις
Μιά σταγόνα θάλασσα, τρείς αιώνες πλήξη
Βαθιά στων εννοιών το δάσος,
ένας αίλουρος σκύβοντας μυρίζει ένα λουλούδι
και τ’ αστέρια στρέφουν.
Αχ, παίζοντας την πύλη ψαύεις,
γέρνουν τα βλέφαρα, δές, πίκρες κι άσπρα ρήματα
μπερδεύτηκαν ξανά μες στα μαλλιά σου.
Ονειρα είναι μόνο, μην τρομάζεις, κοιμήσου.
Είμαι ήδη, κι είμαι Εδώ.