χωρίς φτερά

Ανόητε,

χωρίς φτερά πώς ξεκινάς

γυρεύοντας στα νέφη να πετάξεις,

 

αγκάλιασες τον κόσμο που κοιτάς

και θέλεις τώρα το άγνωστο ν’αδράξεις;

 

                                           Μοιάζεις, το βλέπεις,

                                           ατάραχο θολόνερο μιας λίμνης

Επίμονα ξεδιάλυνε του νου σου τον ιστό

διαλύοντας τα πρωτινά σκοτάδια

και ίσως μέσα να δεις

ό,τι από ψηλά προσμένεις