Εν αβάτω και ουχ οδώ

«Σχόλια του καιρού, οράματα, μα ο μήνας μπήκε οργισμένος
κι οχτώ συντρόφοι μου σώπασαν ή πέθαναν κι εγώ δεμένος
 στο πηγάδι [...]
Ο χρόνος μπήκε δίσεχτος ο μήνας οργισμένος
αρχίσαμε να τρέχουμε από κηδεία σε κηδεία μυρίζαμε
 όλη μέρα λιβάνι γιατί ο παπάς μεγάλωνε κάθε τόσο τη δόση
τρομαγμένος κι εκείνος απ’ τον πυρετό τρομαγμένος
με τόσους αγίους εγγυητές και το θανατικό να μη λέει να
τελειώσει
κι ύστερα έφτασαν τα ληξιπρόθεσμα γραμμάτια
ξυπνήσαμε ένα πρωί και δεν είχε πια άλλα τραγούδια στο συρτάρι
δεν είχαμε πια συντρόφους [...]
Δε βαρέθηκες αδερφέ μια ζωή αντιπολίτευση
δείξε και λίγη αυτοθυσία
καιρός να διαλέξεις (πάνω ή κάτω) τον τάφο σου, να βγεις απ’ το
τραγούδι».