Συμπαθητική μελάνη

Πίσω από το γυαλί σκόρπιες χειρονομίες στα ξεχασμένα του ήλιου
μονοπάτια.                                                               
Η παλιά έχθρα και η αντοχή της, σαν μορφασμός, ζωγραφίζεται
   στο στρεβλό είδωλο.
Οι γροθιές σφίγγουν όπως όταν συναθροίζεις αισθήματα
   στη μολυβένια μύτη.
Μίσος που υποτάσσεται στο άγγιγμα, στον ισημερινό των ενστίκτων.
   Η πλεκτάνη των καιρών αφαιρεί τη δύναμη και σε καθηλώνει
με δόσεις γαλήνιας περιστροφής.
   Γιατί και η σκέψη έχει ως εμπόδιο την εμπειρία, τα λόγια
παραμένουν λόγια.
   Αντανάκλαση επιθυμιών, ιδιαίτερος τρόπος να καλύπτεις
και να καλύπτεσαι.
  
     Το δαχτυλίδι που σου χάρισα έχει χαραγμένο
πάνω του λατινικούς αριθμούς: μέσα στον κύκλο του
   νεκροί σταυροφόροι φυλάσσουν στο σφραγιστό τους στόμα
τη συνωμοσία της σελήνης με τους σκόρπιους χάλκινους δείχτες
   τον χρόνο που δικαιώθηκε, τον χρόνο που συντελέστηκε.
Αποφθέγματα ή παροιμίες φήμης και αποστροφής συνάμα για τα   
    εγκόσμια.
Ριζώνεις στον γκρεμό και προφητεύεις θάλασσα τρίβοντας στα
     χέρια σου
ξερά φύλλα λεβάντας, μυστική παραβολή για όλα αυτά που δεν   
     ήρθαν, δεμένα ή σφαλισμένα σε ντουλάπια.
Τα σκουριασμένα κανόνια σημαδεύουν το τίποτα. Ανολοκλήρωτο
    απύθμενο τίποτα
άδειασες κάποτε το υλικό σου και σήμερα ορίζεσαι από ένα μάτσο
     πεσμένα χτίσματα, χαραγμένα γράμματα πάνω στην πλάκα.
Αηχα φαράγγια, αβαθή μήκη, και οι μοβ μέδουσες
     αλεξίπτωτα στα μοβ σου χείλη.
Ακατέργαστο υλικό στο άβατο της καρδιάς.