Όταν στέρεψαν τα λόγια…

Δεν έχω λόγια.
Τα ξόδεψα στο δρόμο καθώς ερχόμουν.
Βλέπεις, πέρασα μέσα από στενά δρομάκια
Και αγκομαχούσα μέχρι να ‘βγω εδώ.
Μίλαγα για τα βάθη μου στους περαστικούς.
Δε βαριέσαι… μια κρύο, μια ζέστη, μια χαρά, μια λύπη…
Και σε κάθε στροφή, τσουβάλια τις λέξεις αράδιαζα.
Θα στρίψω δε θα στρίψω…
Προσπαθούσα να ερμηνεύσω ένα σφίξιμο εντός μου
και φοβίες αγνώστου προελεύσεως.
Εκεί ξόδεψα τα περισσότερα.
Ακριβώς σε ότι δεν μπορούσα να εξηγήσω.
Το νιώσιμο… που το πας; Αυτό κι αν με δυσκόλεψε.
Τώρα σα να μην τρέχει τίποτα.
Λες και δεν πέρασα απ’ όλα αυτά, δεν έχω λόγια.
Καθόλου δε σκοτίζομαι.
Τώρα πια που τα λόγια στέρεψαν, ξεκλειδώνω
το χαμόγελο και τα δάκρυα, να ζωγραφίζουν
το κουρασμένο πρόσωπό μου, όποτε ψιθυρίζουν τα σωθικά…
Τώρα μιλούν εκείνα.
Αν χρειαστεί