λιγόστιχα αφιερώματα

Γ. Μαρκοράς

 
Στον κήπο Του, νοσταλγική ψυχή μου, όποτε μπαίνεις,
μες σε δρομάκια αχνόφωτα, όπου ευωδούν νωπά,
σε παίρνει το Παράπονο της Νέας του Πεθαμένης,
κι ο κόσμος των ονείρων του, που πάσχει κι αγαπά.

Στη μνήμη του Κώστα Χατζόπουλου

 
Γύρω από κάποιο πράσινο κλωνί, που θα σε στέψει
-μ’ όλο που σε πολυκαιρνή ψυχρότη αποξενέψαμε-
σου πλέκω με βαρειά καρδιά και πικραμένη σκέψη
τα ρόδα μιας τριανταφυλλιάς, που νέοι μαζί φυτέψαμε.

Λ. Μαβίλης

 
Μνήμη ιερή! Όσον ο θάνατος με τη ζωή παλεύει,
τόξο λαμπρό σελάγιζε στον αξεθύμαστο ουρανό.
Ψηλότερα, στον έβδομο, κανένας δε θ’ ανέβη.
Παρά όποιος, απαρόμοιαστος, χάρισμα θεϊκό,
το στοχασμό του πρόσφερε σε θαυμασμό και χλεύη
και το αίμα του για δύστυχων ανθρώπων λυτρωμό.

Στην εικόνα του Παπαδιαμάντη

 
Ο κάθε στοχασμός σου
ασμάτων άσμα
Στον κόσμο το δικό σου
κόσμος το κάθε πλάσμα.