Κάτω από τον ήλιο

Σε σκιάζουν οι λέξεις
που ωριμάζουν σύννεφα μέσα σου μαύρα
Παντού και πουθενά
Σ’ εξοντώνουν τα μυστικά
Σκάλες, καθρέφτες, βυθοί
Όλα σε διεκδικούν
Φυσάει ο αέρας
και σέρνει παράξενα μύρα
Ανοίγεις τις πόρτες
και γλιστρούν οι αιώνες
μέσα από αλέες αρμονικές
και τον ήλιο που σχεδιάζει
Στάζει το φως
Πλημμυρίζουν τ’ ασήμαντα
κι ό,τι φύλαγα στις τσέπες μου
χάνεται