το φαγοπότι

Τρέχω σαν κυνηγημένος
για να προλάβω
και τελειωμό δεν έχουν οι δρόμοι
ώσπου κάποτε σε μια στενωπό
πετάγεται μπροστά
φριχτά μακιγιαρισμένη
η Χοντρή με τα μαύρα φτερά
βγάζει μια τσιριχτή κραυγή
κι αρχίζει να με τρώει
στο στομάχι της κυλούν
οι μέρες και πεινάω
και χάφτω τα συκώτια της
κατόπι με ξερνάει συρρικνωμένο
δεν πέρασε αρκετός καιρός
κι έρχεται πάλι
καταβροχθίζω τα φρέσκα
λαχταριστά σωθικά της
και με ξερνάει ξανά
πιο πολύ συρρικνωμένο
και πάλι απ’ την αρχή
και κάθε φορά
που βγαίνω απομέσα της
είμαι όλο και περισσότερο
συρρικνωμένος

(Παραλλαγές του μαύρου, 1998)