εωθινό

Την ώρα που μονούς μας ρύθμιζεν ο ύπνος

Υγρό το χέρι σου έρευσε να σου χαρίσει

Άρτο και οίνο, κοινωνίας κρυφής μεθύσι

Πλήρης ο πόθος ήτο ο μυστικός μας δείπνος.

.

Δεν είχε πλέον Γεσθημανή της προδοσίας,

Βαθιά κι ηδέως μας εψιθύριζεν η κτίση

Κι αν είχε τρεις φορές ο πετεινός λαλήσει

Ήταν για να προφέρει λόγια αθανασίας.

.

Μ’ άνθινο, μ’ ακάνθινο της ομορφιάς στεφάνι

Το γάλα σώμα σου είχε στέψει το κορμί μου.

Άναψα τότε το στεφάνι και μου εφάνη

.

Πως ήμουν μέγα δέντρο εν μέσω της ερήμου,

Γιγάντιο δέντρο, φουντωμένο ρόδα ή μήλα

Και ζωντανό νερό στη ρίζα του που εκύλα.