Στον ήλιο ανεβασμένη βιαστικά η Κυριακή
τραβάει κατά την δύση να μετρήσει,
ποιο όνειρο ξεχάστηκε και χάθηκε στο χθες
και ποιο η νέα νύχτα θα γεννήσει.
Στ’ αστέρια κρεμασμένη η σελήνη με κλωστή,
φαντάσου να κοπεί και να κυλήσει,
θα χάσουνε το δρόμο η ανήσυχες ψυχές
θα πάψει να είναι το όνειρο μια λύση.
Στο πέλαγος το όνειρο σανίδα μα εσύ
μου λες δεν ονειρεύομαι ποτέ μου,
θα πει πως ότι πόθησες μπροστά σου το έχεις βρει,
δεν είπες μια φορά βοήθα Θεέ μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου