(Σταγονες βροχης .....) της Κατερίνας Πανταλέων

Σταγονες βροχης που προσπαθουν να κρυψουν δακρυα...
Αθελα τους τα παρασερνουν κατω...
στους πλημμυρισμενους δρομους...
οπου θα περιμενουν τον ηλιο να τα στεγνωσει...
κι επειτα αδοξα να τα τσαλαπατησουν οι περαστικοι...

Ειναι κριμα να τελειωνουν ετσι γεννηματα της ψυχης μας...
οπως τα δακρυα...
οπως η αγαπη...
οπως η ειλικρινεια...
βορά στο μενος του ουρανου...
βορά στη σκληροτητα των ανθρωπων...

Κοιταζω το βρεγμενο τζαμι...
το βλεμμα θολωμενο...
λιγο απ τα δακρυα...
λιγο απο τις ορμητικες σταγονες...

Λειπεις... κι εισαι εδω...
Εισαι εδω αλλα... λειπεις...
Τελικα μαλλον χαθηκα λιγο...