μια ιδιότυπη φυλακή

Εδώ και μήνες είμαι φυλακισμένη.
Είναι εντελώς αδύνατο να δραπετεύσω.
Όπου κι αν πάω, το φορτίο μου με βαραίνει
και δεν παραλείπει
να μου θυμίζει διαρκώς την ύπαρξή του.
Το ξέρω πως εγώ το διάλεξα
αλλά δεν μπορώ να το υπομένω άλλο.
Θέλω να πάψω, έστω για μια μέρα,
να ασχολούμαι μαζί του
και να ανησυχώ διαρκώς γι’ αυτό.
Ζαλίζομαι... τα πόδια μου δε με κρατούν πια.
Πέφτω... αιμορραγώ ακατάπαυστα.
Η φυλακή μου γκρεμίζεται από μόνη της.
Κλείνω τα μάτια και αφουγκράζομαι
τη γαλήνη της ψυχής.